Misplaced Pages

• Souletin

Errege Karloman Auritz-berrin dago bere armadareki;

zelü ülhünian ezta ageri, ez argizagi, ez izarrik;

hürrünian sügar handi batzük argitzen die mendiartetan;

Frantzesak khantatzen ari dira herrian;

Altabizkarreko üngürünetan entzüten dira

otsoen izigarriko orroak,

eta holatan Üskaldünek zorrozten dütie

beren eztenak eta aizkorak

Ibañetako harri eta harbochietan.

II
Khechü eta erreus, Karlomanek eztezake loik har.

Ohe saihetsian bereter batek irakurten dü

amoriozko khuntü bat;

hürrünchiago Arrolan gaitzak argitzen dü

bere Dürandal ezpata famatia,

eta Türpin archebisko hona ari dá

Jinkoaren Ama saintiari othoitzen.

III
Bereter maytia, — dio Errege Karlomanek;

— zer dá gaiazko isiltarzüna hausten dian herots hori?

— Jauna,— ihardesten deio bereterrak;

— Iratiko, ichasoa beno zabalago den,

oihaneko ostoak dira aiziak erabilten.

— Ah! haur maytia, heriotziaren deihadarra üdüri dik,

eta ene bihotza lazten dük.

IV
Gaia osoki ülhün da.

Argizagirik ez izarrik ezta ageri zelietan;

hürrünian sügar handi batzük argitzen die mendiartetan;

Frantzesak ló daude Auritz-berrin:

Altabizkarreko üngürünetan otsoak orroaz ari dira,

eta Üskaldünek zorrozten dütie bere eztenak

eta aizkorak Ibañetáko harroketan.

V
Zer dá herots hori?

— galdatzen dü berriz Karlomanek,

eta bereterrak, loaz egochirik, ezteio ihardesten.

— Jauna, — dio Arrolan azkarrak;

mendiko ur-turrusta da,

Andresaroko artaldiaren marrakak.

— Intziri bat üdüri dü, — ihardesten dü Errege Frantzesak.

— Egia dá, Jauna, — dio Arrolanek;

— herri hunek nigar eglten dü gützaz orhitzen denian.

VI
Khechüeriareki Karlomanek ezin dezake loa bil;

zelü lürrak argigabe dira;

otsoak orrokoz ari dira Altabizkarren;

Üskaldünen eztenek eta aizkorek

distiatzen die Ibañetako haritzartetan.

VII
Ah! — dio hasperenez Karlomanek.

— Eztezaket loa bil; suharrak erratzen nai.

Zer da herots hori?

— Eta Arrolanek, loaz egochirik, ezteio ihardesten.

— Jauna, — dio Türpin honak;

othoi ezazü, othoi-ezazü eneki.

Herots hori Üskaldünen gerla-ahairia dá,

eta hau da gure omen handiaren azken egüna.

VIII
Ekhiak argitzen dütü mendiak.

Garhaiturik ihesi doa Karloman,

«bere hegats beltz eta kapa gorriareki».

Haurrak eta emaztiak dantzan ari dira boztarioz Ibañetan.

Ezta atzerik Uskal-Herrian,

eta menditarren oihiak heltzen dirá zelietarano.

Errege Karloman Aurizberrin dago bere armadarekin;

zeru ilunean ez da ageri, ez ilargi, ez izarrik;

urrunean sugar handi batzuk argitzen dira mendi arteetan;

Frantsesak kantatzen ari dira herrian;

Altabizkarreko inguruneetan entzuten dira

otsoen izugarrizko orroak,

eta horrela euskaldunek zorrozten dituzte

beren eztenak eta aizkorak

Ibañetako harri eta harkaitzetan.

II
Kexu eta artega, Karlomanek ez dezake lorik har.

Ohe saihetsean bereter batek irakurtzen du

amodiozko kontu bat;

urrunxeago Arrolan gaitzak argitzen du

bere Durandal ezpata famatua,

eta Turpin artzapezpiku ona ari zaio

Jainkoaren Ama sainduari otoitzen.

III
Bereter maitea, — dio Errege Karlomanek;

— zer da gaueko isiltasuna hausten duen zalaparta hori?

— Jauna,— erantzuten dio bereterrak;

— Iratiko, itsasoa baino zabalago den,

oihaneko hostoak dira haizeak erabiltzen.

— Ah! haur maitea, heriotzaren deiadarra irudi dik,

eta ene bihotza lazten duk.

IV
Gaua osoki iluna da.

Ilargirik ez izarrik ez da ageri zeruetan;

urrunean sugar handi batzuk argitzen dira mendiartetan;

Frantsesak lo daude Aurizberrin:

Altabizkarreko inguruneetan otsoak orroz ari dira,

eta Euskaldunek zorrozten dituzte beren eztenak

eta aizkorak Ibañetako arroketan.

V
Zer da zalaparta hori?

— galdetzen du berriz Karlomanek,

eta bereterrak, loaz egotzirik, ez dio erantzuten.

— Jauna, — dio Arrolan indartsuak;

mendiko ur-zorrotada da,

Andresaroko artaldearen marrakak.

— Auhen bat irudi du, — erantzuten du Errege frantsesak.

— Egia da, Jauna, — dio Arrolanek;

— herri honek negar egiten du gutaz oroitzen denean.

VI
Kexuekin Karlomanek ezin dezake loa bil;

zeru lurrak argigabe dira;

otsoak orroz ari dira Altabizkarren;

Euskaldunen eztenak eta aizkorak

distiratzen dira Ibañetako haritz arteetan.

VII
Ah! — dio hasperenez Karlomanek.

— Ez dezaket loa bil; suharrak erretzen nau.

Zer da zalaparta hori?

— Eta Arrolanek, loaz egotzirik, ez dio erantzuten.

— Jauna, — dio Turpin onak;

otoitz egin, otoitz egin enekin.

Zalaparta hori Euskaldunen gerla-doinua da,

eta hau da gure omen handiaren azken eguna.

VIII
Eguzkiak argitzen ditu mendiak.

Garaiturik ihesi doa Karloman,

«bere hegats beltz eta kapa gorriarekin».

Haurrak eta emazteak dantzan ari dira boztarioz Ibañetan.

Ez da atzerik Euskal Herrian,

eta menditarren oihuak heltzen dira zeruetaraino.